Metoda Silvy

Fragment z książki Samokontrola Umysłu Metodą Silvy ¹ opisuje raprot Richarda Herro, kierownika programu Samokontroli Umysłu w Chicago.

Inna grupa absolwentów kursu Samokontroli Umysłu zamieszkałych w okolicach Chicago założyła klub, zajmujący się inwestowaniem pieniędzy. Inicjatorem przedsięwzięcia był makler, który postanowił wypróbować nowo nabyte umiejętności poruszania się za pomocą wyobraźni w czasie gry na giełdzie. Jeżeli - rozumował - w czasie medytacji można będzie przewidzieć notowania danej akcji w przyszłości, akcje te należy teraz kupić i w przyszłości sprzedać. Plan ten spodobał się panu Herro i w ten sposób powstał klub. Zarówno pan Herro, jak i inni członkowie nowo założonej spółki byli nastawieni entuzjastycznie, ale niepewni wyników. Wprawdzie Samokontrola Umysłu przyczyniła się do rozwiązania niezwykle szerokiego spektrum problemów, ale według dostępnych informacji - nigdy jeszcze nie stosowano jej do przewidywania wzrostu czy spadku cen akcji na Wall Street.

Biorąc pod uwagę ten zdrowy sceptycyzm, przez pierwsze sześć miesięcy członkowie grupy nie angażowali się finansowo i tygodniowe "próbne inwestycje" wykonywane były tylko na papierze. Każdego tygodnia makler podawał nazwy dziesięciu akcji. Członkowie grupy wprowadzali się w stan alfa, po czym w wyobraźni przenosili się 30 dni w przyszłość. Wytworzony obraz przedstawiał scenę w biurze maklera lub wyobrażenie gazety z notowaniami akcji giełdowych. Po powrocie do teraźniejszości, czyli do stanu beta, porównywano przewidywania. Jeżeli stosunek głosów wynosił przynajmniej półtora do jednego na korzyść danej akcji - dokonywano zakupu. Na papierze.

Od razu na początku wyniknął pewien problem. Członkowie grupy musieli nauczyć się, że optymizm, który jest jednym z charakterystycznych cech absolwenta kursu Samokontroli Umysłu, jest wątpliwym przewodnikiem w przewidywaniach notowań akcji na rynku. Początkowo wydawało im się, że ceny wszystkich akcji rosną. Niemniej jednak grupa uczyła się szybko i wkrótce zaczęły się pojawiać strzały w dziesiątkę. "Notowania" grupy zaczęły przewyższać przeciętne notowania rynku.

Pojawił się jednak nowy problem. W miarę wzrostu entuzjazmu, członkowie grupy zaczęli czytać na temat akcji, które zostały przez nich wybrane, w związku z czym wchodzili w posiadanie coraz większej ilości obiektywnych informacji. Informacje te przenoszone były następnie w stan medytacji i zaczęły wpływać na przewidywania intuicyjne, w wyniku czego obniżyły się "papierowe zyski" grupy.

Postanowiono w związku z tym nadać każdej akcji zakodowany numer, tak że nikt nie wiedział, jakie akcje są metapsychicznie analizowane. Wyniki znowu wzrosły i znów zaczęły przewyższać przeciętną rynku. Po sześciu miesiącach udanych prób uznano, że przyszedł czas, aby położyć na stół prawdziwe pieniądze.

Zmiana przeszła gładko. Członkowie grupy zaczęli zbierać prawdziwe zyski. W czasie bessy, kiedy notowania spadały, spadały również i akcje zakupione przez grupę, ale nie tak znacznie jak na rynku jako całości. Gdy notowania na rynku rosły, wartość akcji zakupionych przez grupę wzrastała, przewyższając wielkość wzrostu rynku. Po mniej więcej roku wywiązała się komplikacja. Ogólne notowania na rynku raczej spadały, niż rosły. Konto całej grupy zmniejszyło się również, choć nie tak drastycznie. Straty zaczęły przesłaniać dumę z faktu, że mimo wszystko grupa traci mniej niż rynek.

Każdy doświadczony inwestor wie doskonale, że zamiast tracić, można zarabiać w czasie, gdy notowania na rynku spadają. Nazywa się to "selling short", czyli sprzedaż krótka. Polega ona na tym, że nawet nie mając danej akcji sprzedaje się ją teraz, po czym kupuje się ją i dostarcza klientowi później, kiedy jej cena spada jeszcze bardziej. Chociaż całkowicie legalne, to jednak jest to bogacenie się kosztem innych ludzi, co nie licuje z filozofią Samokontroli Umysłu; działalność klubu została zawieszona.

W czasie gdy piszę te słowa, notowania na rynku znów zwyżkują i pan Herro poinformował mnie, że być może grupa ponownie się uaktywni.